To My Sister in a Wheelchair

by Arbër Selmani​

​

Certainly, 

one day we will both walk together

when your feet do not feel like iron.

 

In the middle of the highway, at the peak of heat

we will drink the fount of the waterfall

oh, we’ll be two fools smiling at buses passing by. 

 

Amidst plantations, probably side by side 

we will dance above grapes

our feet softening over the ajvar eruption. 

​

     You remain seated in a wheelchair

to the world, you are crippled 

    to me and my world, suspended. 
 

Sure, 

we will buy the tickets for that movie 

but we will not go, continuing the course of day by counting stray puppies 

just like the neighbourhood puppies who lick your mouth every noon.

 

Undeniably, 

one day, when your hands won’t be so shaky from 

blood heat

you’ll drive a fast car.

 

Out at sea, scorched by God

we will swim, maybe arm to arm 

we’ll allow your body to chirp like a morning bird.
 

You remain seated in a wheelchair

                    which weighs on me pain, injustice, heaviness 

                                     on me who suffocates, who can never accept, who hopes.

​

Your physique will be liberated, we’ll get two bicycles

going through the airy path

showing our unconditional love to all the trees of the earth. 

 

Of course, 

one day we’ll do everything siblings (who walk) do

we will pay for decorations we don’t need

we will hurt each other 

we will, oh, yes we will hate weddings

there will be tears of absence

we will fall in love with the same skyscraper

comforted by loves that die unborn

we will have breakfast by the lake

skiing together, climbing to the top of the volcano.

 

Naturally,

you will get to know the world 

you will see Iran, Japan, joy, fullness

you`ll walk without me pushing you from behind

you’ll have your own amphora, your own mind

your feet will make their own steps

without my resentments, my annoyances, my pounds of psychosis.

​

Original Language: Albanian

Translated by Arbër Selmani

Motrës Në Karrocë

Kuptohet,

Një ditë do të ecim të dy së bashku

Kur këmbët tua të mos jenë hekur.

 

Në mes të një autostrade, në pikun e të nxehtit

Do të pijmë ujin e një bjeshke

Autobusëve do t`u buzëqeshim si dy të marrë. 

 

Në mes plantacionesh, ndoshta dorë për dore

Do të vallëzojmë mbi kokra rrushi 

Me shputat tona që na butësohen mbi ajvar.
 

                  Ti ende mbetesh në një karrocë, 

Për botën, e gjymtuar

                                         Për mua, për jetën time, një motër e munguar. 

 

Do ta blejmë bashkë biletën për kinema

Nuk do të shkojmë, do të vazhdojmë ditën duke numëruar qenushet rrugëve

Si qenushet e lagjes që ta lëpijnë gojën çdo mesditë. 

 

Kuptohet,

                                     Një ditë do ta ngasësh ti veturën,

                                                                                      Kur duart tua të mos lëvizin kaq dridhshëm prej temperaturës.

 

Në mes të detit, të përcëlluar prej Zotit

Do të notojmë, ndoshta krah për krah

Trupin tënd do ta lëmë të cicërojë si zog mëngjesi. 

 

                            Ti ende mbetesh në një karrocë, 

                                                         Që peshon mbi mua dhimbje, padrejtësi, rëndesë, 

                                                            Për mua që harxhohem, që s`pranoj, që kam shpresë.

 

Do të çlirohet trupi yt, e do të marrim dy biçikleta

Do t’i futemi shtegut më të gjelbër

Do t’ua shprehim drunjve e dheut dashurinë pa kushte. 

 

Ti ende mbetesh në një karrocë, 

Për librin e mrekullive, e harruar

Për një vëlla zemërthyer si unë, e munguar. 

 

Kuptohet,

Një ditë do të bëjmë gjithçka që bën një vëlla e një motër, 

Do të paguajmë për dekorimet që nuk na duhen

Do ta lëndojmë njëri tjetrin

Do t`i urrejmë dasmat

Qysh tash e dëgjoj ankesën tënde për pizhamat që t`i vodha

Do të ketë lot mungese

Do t’a pëlqejmë të njëjtin qytet

Do të ngushëllohemi për dashuritë që vdesin pa lindur

Do të pijmë një kafe mëngjesi buzë liqenit 

Do të skijojmë bashkë, do të ngjitemi në maje mali.

 

Ti ende mbetesh në një karrocë

Në një objekt që të mban në jetë, që sheh para teje

Ta përplasë një shuplakë që unë kurrë nuk doja ti ta ndjeje.

 

Kuptohet,

Do ta njohësh edhe ti botën, një ditë, e di

Do ta njohësh Iranin, Japoninë, gëzimin, plotninë. 

 

Do të ecësh pa mua, pa të mbajtur, pa të shtyrë nga prapa,

Këmbët tua do të bëjnë vetë hapa, 

Pa inatet e mia, pa mërzitë e mia, pa kilogramët e mi të psikozës

Se unë peshoj më rëndë se ti, unë peshoj vetmi, unë peshoj një motër gri

E ti peshon shumë forcë e fuqi, në karrocën kaltër e zi.